Prologue

„Jedną z najbardziej przerażających rzeczy w życiu jest uświadomienie sobie,
że jedynym, kto może Cię uratować, jesteś… Ty.”

25 grudnia 2014

                Ciemne zasłony przesłaniały wpadające do pokoju światło. Tylko niewielka jego smuga dostała się do środka oświetlając zmęczoną twarz siedzącej na łóżku osoby. Od początku wiadome było, że nie będzie łatwo, ale nikt nie przypuszczał, że to stanie się aż tak trudne.

                Sińce pod oczami świadczyły o zmęczeniu, nieprzespanych nocach i cierpieniu. Każda kolejna noc była też kolejnymi godzinami spędzonymi na rozmyślaniu o tym jak wiele się zmieniło, ile rzeczy i osób tak bardzo ważnych po prostu już nie ma w swoim życiu.

                Święta, to czas tak radosny, czas w którym wszyscy są razem, ale nie dla każdego. Dla niektórych były najgorszym czasem, przetrwanie ich było niejako próbą, której wielu z nich nie podołało.

                Czytana po raz kolejny wiadomość sprawiała, że samopoczucie jeszcze bardziej się pogorszyło i po policzkach kolejny raz popłynęły łzy. Ciemność odzwierciedlała nastrój, kompletny brak widoczności symbolizował kompletny brak radości. Tak wiele dni bez uśmiechu, bez szczęścia… tak wiele przepłakanych nocy i wypełnionych samotnością dni…

                Czy mogło być jeszcze gorzej ? 

________________________

 Małe opóźnienie, ale blogger nadal mnie nie kocha. Następnym razem zacznę dodawać wcześniej, to wyrobie się na czas xD 

Rozdziały będą chyba raz w tygodniu, no maksymalnie raz na 2 tygodnie.

O kim jest prolog ?

Jak myślicie ?

Love,

Paula.